Διάστρεμμα ποδοκνημικής: αίτια, συμπτώματα, θεραπεία, πρόγνωση

Εικόνα 1

Τι είναι το διάστρεμμα ποδοκνημικής

Το διάστρεμμα ποδοκνημικής  μια κατάσταση η οποία χαρακτηρίζετε από την ρήξη ή την διάταση των συνδέσμων που σταθεροποιούν την ποδοκνημική άρθρωση ( βλέπε ανατομία ποδοκνημικής).  Πιο συχνά τραυματίζεται ο έξω πλάγιος σύνδεσμος .

Ο σύνδεσμος είναι ένας δυνατός ιστός ( συνδετικός ιστός ) ο οποίος συγκρατεί τα οστά μεταξύ τους . Ο έξω σύνδεσμος αποτελείτε από τρις δεσμίδες και είναι  υπεύθυνος για την σύνδεση των αστών της περόνης , του αστραγάλου και της φτέρνας( βλέπε ανατομία ποδοκνημικής) . Ο έξω πλάγιος σύνδεσμος λειτούργει

Αθλητικές κακώσεις στη βουβωνική χώρα και η διάγνωση με απεικονιστηκές μεθόδους

Αποτελεί ένα συνηθισμένο πρόβλημα των αθλητών, καθώς το ένα 5% των αθλητικών κακώσεων εντοπίζονται στη βουβωνική χώρα. Πιο συχνά συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο, στα αγωνίσματα δρόμου, στην ενόργανη γυμναστική, στο πατινάζ και στην ιππασία. Αν η πάθηση δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα, ο πόνος μπορεί να γίνει χρόνιος και να έχει επιπτώσεις στην αθλητική σταδιοδρομία του πάσχοντος.

Κατ' αρχάς ο ορθοπεδικός πρέπει να διαχωρίσει αν πρόκειται για οξεία κάκωση (συνήθως μυοσκελετική) ή για χρόνιο σύμπτωμα (συνήθως μη

Εκφυλιστική νόσος της αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης (ΑΜΣΣ) - μαγνητική τομογραφία

  Εκφυλιστικές αλλοιώσεις στην αυχενική μοίρα της σπονδυλικής στήλης (ΑΜΣΣ) ανευρίσκονται στους περισσότερους εκ των ανθρώπων ηλικίας μεγαλύτερης των 40 ετών, ωστόσο το είδος και η έκτασή τους ποικίλλει σημαντικά. Επίσης ποικίλλει σημαντικά και η κλινική βαρύ­τητα της εκφυλιστικής νόσου έτσι ώστε οι ήπιες μορφές της διαδράµουν ασυµπτωµατικά, ενώ οι βαρύτερες μορφές της μπορούν να προκαλέσουν ακόμη και σοβαρή αναπηρία. Κύριες κλινικές εκδηλώσεις της νόσου είναι η δυσκαμψία, ο πόνος, η ριζίτιδα και η μυελοπάθεια. Η εκφυλιστική νόσος µμπορεί να προσβάλλει όλες τις επιμέρους ανατομικές δομές της ΑΜΣΣ όπως:

α) το μεσοσπονδύλιο δίσκο (δισκοπάθεια),

β) τις μικρές αρθρώσεις (οστεοαρθρίτιδα),

γ) τα σπονδυλικά σώματα (κυρίως τις επιφυσι­ακές πλάκες),